سخنهای ناگفته در مغزها       به لب نارسیده فراموش شد

معلم زکار مداوم مدام            غضبناک و فرسوده و خسته بود

جوان بود و در عنفوان شباب      جوانی ازو رخت بر بسته بود

سکوت کلاس غم آلوده را         صدای درشت معلم شکست 

  زجا احمدک جست و بند دلش   بدین بی خبر بانگ ناگه گسست:

  بیا احمدک درس دیروز را       بخوان تا ببینم که سعدی چه گفت

  ولی احمدک درس نا خوانده بود    بجز آنچه دیروز آنجا شنفت

زبانش به لکنت بیفتاد و گفت        بنی آدم اعضای یک دیگرند

وجودش به یکباره فریاد زد              که در آفرینش ز یک گوهرند

     چو عضوی به درد آورد روزگار        دگر عضوها را نماند قرار

تو کز .....وای یادش نبود        جهان پیش چشمش سیه پوش شد

نگاهی به سنگینی از روی شرم     به پایین بیفکند و خاموش شد

   معلم بگفتا به لحن گران         چرا احمد کودن بی شعور

      نخواندی چنین درس آسان بگو     مگر چیست فرق تو با دیگران

عرق از جبین احمدک پاک کرد         خدایا چه میگوید آموزگار

نمیداند آیا که در آن میان               بود فرق مابین دار و ندار

    میان کسی که تهیدست بود      وآنکس که بی حد زر و سیم داشت

  چه گوید بگوید حقایق بلند           به شرحی که از چشم خود بیم داشت

به آهستگی احمد بی نوا        چنین زیر لب گفت با قلب چاک :

که آنها به دامان مادر خوشند       ومن بی وجودش نهم سر به خاک

    به آنها جز از روی مهر و خوشی      نگفته کسی تا کنون یک سخن

  به مال پدر تکیه دادند و من        من از روی اجبار این روزگار

   کشیدم از آن درس دیروز دست     کنم با پدر پینه دوزی و کار

    ببین دست پر پینه ام شاهدست.... معلم بکوبید پابر زمین:

به من چه که مادر ز کف داده ای         به من چه که دستت پر از پینه است

   رود یکنفر پیش ناظم که او       به همراه خود یک فلک آورد

   نمایم پر از پینه پاهای او            ز چوبی که بهر کتک آورد 

دل احمد آزرده وریش شد       چو این حرف را از معلم شنفت

ز چشمان او کور سویی جهید    بیاد امدش حرف سعدی و گفت :

ببین یادم آمد کمی صبر کن        تامل خدا را تامل دمی

تو کز محنت دیگران بی غمی      نشاید که نامت نهند آدمی